Daarmee behoort de eenvoud van het toetsen tot het verleden. Wat overblijft zijn nostalgische gevoelens die herinneren aan cijfers strak onder elkaar. Opgetekend in een klein verkleurd boekje wat toen je rapport was. Gelukkig stonden er onderdelen bij waar hoog op gescoord kon worden, zoals gedrag en vlijt, of lichamelijke oefening. Zonder al te veel moeite kon je daar een acht of een negen voor halen.
Cijfers waar je als kind trots op was en waarmee je je ouders tevreden kon stellen. Tevens was een goed cijfer de motivatie om je best te blijven doen en dat zit er na vijftig levensjaren nog steeds in. Het jochie dat nog steeds wil scoren en blij is als zijn inbreng op waarde wordt geschat. De cursus "Korte Verhalen Schrijven" van NHA bevestigt dat. Nostalgische gevoelens komen weer boven als ik de cijfers, van de gemaakte opdrachten, strak onder elkaar zie staan. Digitaal, dat dan wel, maar het effect is er niet minder om. Vol trots zeg ik tegen mijn zoon: "papa heeft ook een acht gehaald."
Hoe mooi is het als je eigen schrijfwerk professioneel wordt beoordeeld en waardering doorklinkt in de terugkoppeling die je als student van de docent krijgt. Het stimuleert om verder te gaan. Gewoon omdat je graag, bij datgene wat je doet, van betekenis wil zijn. Van betekenis zijn, meetellen in de samenleving: het zit in ons allemaal. Sterker nog, het is een verlangen wat diepgeworteld zit en inherent is aan ons welbevinden. Maar het kan ook doorslaan, namelijk de gedachte dat je pas van betekenis bent als je iets nuttigs doet. Althans zo werkt het in mijn bovenkamer.
Maar het tegendeel kregen we vandaag zwart op wit. En wel door een ontroerende brief, geschreven door een jongen van vijftien. Dagelijks zit hij naast onze zoon Wilmer op de achterbank van de taxi. Een ideale plek om het leven even aan je voorbij te laten gaan. Maar ook om tijd te nemen voor elkaar. De achterbank werd een broedplaats van liefde en genegenheid en niemand had het door. Onze ogen gingen pas open bij het lezen van zijn handgeschreven brief.
“Mag ik af en toe eens op bezoek komen bij Wilmer, want ik voel mij altijd blij bij hem. Hij helpt mij te denken aan positieve dingen. Hij oordeelt niet en vindt mij niet raar. Hij is een geweldig maatje.”
Zomaar een paar zinnen die aangeven wat iemands leven voor de ander kan betekenen. Voor ons een bemoediging om te blijven geloven dat elk leven zin heeft. Niemand is hier zomaar, ook onze zoon niet. Ook al wordt zijn leven bepaald door een verstandelijke beperking en heeft hij structuur en duidelijkheid nodig om de chaos in zijn hoofd te ordenen. Daarbij krijgt hij medicatie om de epilepsie in zijn hoofd onder controle te houden.
Maar al deze hoofdzaken worden bijzaken als we zien hoe hij, op zijn manier, betekenis geeft aan het leven. Want met zijn kinderlijke afhankelijkheid en de liefde die zo puur is creëert hij situaties die onbeperkt mooi zijn. De tiener op de achterbank kan daar over meepraten. We zijn van betekenis, los van onze inbreng of goede bedoelingen. Een prachtige levensles die, mede door de NHA-cursus, een verhaal is geworden. Mijn verhaal - Gerard Plaggenmarsch, cursist van de schrijfcursus Korte Verhalen Schrijven.
